به آهنگری سبک و محلی چلنگری میگویند، که در آن اشیاء سبک‌وزنی مانند میخ‌طویله، میخ سرکج، نیم‌ذرع بزازی، انبر و سیخ و سه‌پایهٔ آهنی، زنجیر و سیخانک، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌و‌ریزه، تملیک، اسکنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال این‌ها می‌ساختند.
چلنگرها معمولاً تنها و بدون شاگرد کار می‌کردند. از جمله کارهای دیگر این چلنگران، ساختن انواع نعل بود. از نعل‌های کوچک (مثل نعل الاغ یا نعل‌های پاشنهٔ کفش و گیوه و میخ‌های مربوطه) و نعل‌های سوراخ‌دار میخ‌خور تا نعل‌های سه‌پایهٔ میخ سرخود. نعل‌های بی‌سوراخ (که به کار جادو و خرافات می‌آمد).
برای انجام کار چلنگری فلز بریده شده یا قطع شده به شکل موردنظر را در کوره نهاده تا داغ و کمی نرم شود. سپس تکه آهن را با انبر گرفته و روی سندان می‌گذارند و با چکش روی آن می‌کوبند تا شکل افزار مورد نظر را بگیرد. در صورت لزوم بارها تکهٔ فلز را در کوره می‌نهند تا دوباره نرم شده و روی آن می‌کوبند تا بالاخره به شکل مورد نظر و دلخواه در بیاید. برای دسته بیل و کلنگ و … معمولا از چوب تراش خورده، استفاده می‌کنند. برای محکم‌تر شدن قطعه فلز آن را در حالی که داغ است در آب می‌نهند و به اصطلاح آن را آبدیده می‌کنند .
ابزار و اشیاء وابسته:
– کوره سنتی و فن
-موتور جوش
– چرخ سنگ
– چکش ها
– قیچی آهن بر
– سندان
لازم به ذکر است که آهن آلات مستعمل،مواد اولیهٔ خوبی برای این تولیدات می‌باشند .
منابع: گالری لیلیت – بیتوته – ویکی پدیا
