ساچیم هنردستی کهن وبرآمده ازدستان زنان هنرمندخطه شمال ایران به ویژه غرب استان مازندران بوده که اکنون روبه فراموشی است. ساچیم بافی یا ساچین بافی، تجلی ذوق، هنر و زیبایی شناسی مردمان شمال ایران و از بافته‌های داری غرب مازندران به احیائ دوباره نیازدارد، اگرچه روزگارانی اهالی خطه شمال بانام ساچین شهره جهان بودند ولی امروزه این هنردستباف قدیمی براثربی برنامه گی،ساماندهی نشدن هنرمندان ،نبود حمایت ،بی توجهی به تبلیغات وکاربردی نشدن آن درحال فراموشی است. بافت ساچیم شبیه گلیم بوده و نقوش آن ساده راه راه و با مربع‌های رنگی در متن و مرکز آن دیده می‌شود.
نقشه دراین دست آفریده کار برد ندارد و نقوشی که درآن مورداستفاده قرارمی‌گیردذهنی وآمیزه‌ای ازمیراث وفرهنگ پیشینیان است که سینه به سینه منتقل شده است.ازساچیم به عنوان رختخواب پیچ، زیرانداز و روانداز استفاده می‌شود و الوار چوبی ; دفتین ; شانه ; ماسوره و ماکو از جمله ابزار این بافته داری است.
این بافته داری درگذشته‌های دور به نو عروسان جهیزیه داده می‌شد تا پیوندشان باسنت‌ها عمیق‌تر و ریشه دار‌تر شود.اکنون این بافته داری در برخی مناطق غرب مازندران از جمله شهرستان چالوس بیشتر به دست زنان هنرمند متبحر و بی نام و نشان بافته می‌شود. برای بافت ساچیم ازپشم بهاره گوسفندان که لطیف تراست استفاده می‌شود از اینرو ظریف‌تر و لطیف‌تر از جاجیم است .برای بافت ساچیم چله‌ای به طول 10 متروعرض 40 سانتی مترتهیه شده وبعد ازبافت آنرابه پنج قسمت مساوی تقسیم می‌کنند.برای بافت یک ساچیم به ابعاد 2 در 2 مترمربع ،شش روزوقت لا زم است.
درگذشته‌های نه چندان دوربه نوعروسان به همراه چادرسفیدیک ساچیم نیزهدیه می‌دادندتاهمواره روشنی بخش زندگی مشترک آنان باشداین هنردستی که چندنسل درطایفه مارواج دارداکنون روبه فراموشی است. هرسال حمایت ازاین هنرکه ریشه درآداب وسنن منطقه داردکمترمی‌شود.
تولید هر ساچیم 2 در 2 متری بیش از 20 هزار تومان هزینه دارد.
ساچیم بافی نوعی صنعت دستی روستایی وخانگی است که بافندگان آن زن هستند. رنگ‌های گیاهی قرمز، آبی، زرد و سبز درگذشته برای بافت ساچیم استفاده می‌شدکه امروز جای خود را به رنگ‌های شیمیایی داده است.
منابع: گالری لیلیت – بیتوته – ویکی پدیا
