واژه دَلو، عربی و به معنی آوند آب کشی و ظرفی است که بیشتر از پوست و گاهی فلز می‌سازند و با آن، آب از چاه می‌کشند. این لغت به طور مقلوب و به صورت دول و به همین معنی استعمال می‌شود. در زبان فارسی ترکیب دولاب در متون نظم و نثر پارسی به کار رفته است .
دولچه شکل مصغر همین واژه است که در کازرون معمول است. ظرف مخروطی شکل که از پوست دباغی شده (چرم) و یا مشک آبخوری سوراخ شده یک عشایرساخته شده که با سه پایه چوبی روی زمین قرار می‌گیرد و سری از چوب دهانه آن را مسدود می‌کند.
سر و پایه دولچه را چوب تراشان (خراطان) محلی درست می‌کنند و اغلب به طرز زیبایی رنگ می‌کنند و اطراف دولچه را با چرم‌ها و تسمه‌های رنگین و آیینه دوزی تزیین می‌کنند.
دولچه کازرونی، تا قبل از لوله کشی آب و پیدا شدن یخچال و سرد کن‌های مختلف، وسیله خوبی برای خنک نگه داشتن آب بود و همراه با گیوه مخصوص (ملکی) سوغات مطلوب این شهر برای جاهای دیگر شمرده می‌شد اما با گسترش شبکه لوله کشی و فراوانی یخچال، این فراورده صنعتی دستی نیز از مصرف افتاد و هنرمندان این صنعت نیز به سایر مشاغل روی آوردند.
منابع: گالری لیلیت – بیتوته – ویکی پدیا
