یکی از صنایع دستی کاربُردی- تزئینی ” لی بافی ” است. این دست بافته جزء لاینفک صنایع دستی عشایری محسوب می‌گردد. بافت آن با دار زمینی انجام می‌گیرد به طوری که ابتدا با تارهایی از جنس موی بز یا پشم چله دوانی کرده و پس از سفت و محکم کردن تارها بر روی سر و ته دار، حدود 5 سانتی متر از ابتدای بافت را شله می‌زنند، سپس با به کارگیری خامه‌های دست ریس (با رنگ ثابت) شروع به بافت می‌کنند.
عرض هر دار لی حدود 50 الی 70 سانتی متر است. پس از بافت، دو تخته لی مشابه و قرینه را با استفاده از نخ‌هایی از جنس بز به هم متصل می‌کنند، که در این صورت پس از اتصال، عرض هر لی به حدود 100 الی 140 سانتی متر و طول آن تا 6 متر می‌رسد. کاربُرد لی به عنوان فرش در سیاه چادرهای عشایر است.
نقوش به کار رفته در لی اغلب به صورت طرح‌های هندسی ساده و لوزی می‌باشد که متأسفانه با کاربُرد سایر زیراندازهای ماشینی و صنعتی خارجی تولید و استفاده دستبافت فوق الاشاره بسیار محدود گردیده است. این دستبافتۀ زیبا و منحصربفرد در استان چهار محال و بختیاری به دستان هنرمندان عشایر بافته می‌شود. حفاظت و نگهداری از لی به طور کلی جلوگیری از صدمه و ضربه بر بدنه، عدم مجاورت با آتش و شستشوی فصلی با آب و صابون است.
منابع: گالری لیلیت – بیتوته – ویکی پدیا
