جاجیم‌بافی به عنوان یکی از صنایع دستی رایج در ایران است و از دیرباز بین خانواده‌های روستایی و عشایر رواج داشته‌است.
جاجیم دست بافته‌ای است تارنما ( معمولا دارای نقوش لوزی و راه راه) که با استفاده از نخ‌های رنگین و ظریف پشمی یا پنبه‌ای یا آمیزه‌ای از این دو بافته می‌شود.
جاجیم به عنوان زیرانداز، پلاس، فرش و رختخواب پیچ استفاده می‌شود و همچنین هنگام کوچ عشایر برای بسته‌بندی و جابه‌جایی اسباب و لوازم و گاهی به‌عنوان بالاپوش گرم مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در ایران جاجیم را بیشتر بر روی کرسی و رختخوابهای کنار اتاق می‌اندازند یا به عنوان رختخواب پیچ روانداز و حتی رویه لحاف از آن استفاده می‌کنند. حتی در برخی از خانواده‌های روستایی جاجیم را به‌عنوان چشم‌روشنی و جهیزیه نوعروسان هدیه می‌دهند.
بافت جاجیم به سبب ویژگی و تمایز آن نسبت به سایر بافته‌ها به «جاجیم بافت » معروف است. مواد اولیه آن پشم است و بافت آن شبیه گلیم است، با این تفاوت که جاجیم در چهار تخته بافته می‌شود و پس از بافتن به هم متصل و دوخته می‌شود و همچنین برای بافت جاجیم، دستگاه (دار) را به صورت افقی روی زمین قرار می‌دهند.
جاجیم گاه بافته‌ای یک رویه و گاه دو رویه است و این به سبب تارهای اضافی است که نقشمایه را به وجود می‌آورند. این تارها گاه در فاصله میان دو نقشمایه آزادانه در پشت بافته کشیده شده اند.
منابع: گالری لیلیت – بیتوته – ویکی پدیا
